دانشنامه اسلامی
ابواحمد حسین بن موسی بن محمد بن موسی بن ابراهیم مرتضی بن امام موسی کاظم (علیه السلام)، پدر سیدرضی و سیدمرتضی و از سادات بزرگ و جلیل القدر زمان خود بوده است. او در سال ۳۰۴ ه. ق به دنیا آمد و به «طاهر ذوالمناقب» ملقب گشت. او نزد خلفای بنی عباس و امرای آل بویه، منزلت بالایی داشت و از سوی آنان، پنج بار به عنوان نقیب سادات، تعیین شد.با توجه به جایگاه و موقعیتش، نقش سفیر و میانجی را میان خلفای عباسی و پادشاهان آل بویه و امیران حمدانی حلب، ایفا می کرد. زمانی که عضدالدوله به بغداد آمد، او را دستگیر کرد و با خود به قلعه ای در فارس برد. اما پس از مرگ عضدالدوله، فرزندش شرف الدوله، او را آزاد کرد و با خود، به بغداد برگرداند.
محل خاکسپاری
سرانجام در سن ۹۷ سالگی، در سال ۴۰۰ ه. ق، از دنیا رفت و ابتدا در خانه اش (در بغداد) به خاک سپرده شد و سپس بدنش را به حرم امام حسین (علیه السلام) منتقل کردند.
ابن ابی الحدید، عبدالحمید بن هبة الله، شرح نهج البلاغه، ج۱، ص۳۱.
قبر ابواحمد حسین و دو قبر منسوب به سیدرضی و سیدمرتضی، در سردابی در انتهای رواق ابراهیم مجاب، قرار داشته که امروزه از بین رفته است.
