زوبعه

لغت نامه دهخدا

( زوبعة ) زوبعة. [ زَ ب َ ع َ ] ( اِخ ) نام شیطانی است یا رئیسی از پریان و از اینجاست که گردباد را زوبعة و ام زوبعة و ابوزوبعة خوانند. زعموا فیه شیطان مارد. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( از ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ) :
وز حیلت و مکری زی خردمندان
مر زوبعه را دلیل و برهانی.ناصرخسرو.زیرا که چو تو زوبعه نهان است
اندر رمه ابلیسشان شبان است.ناصرخسرو.امت جد خویش را فریاد
از فریبنده زوبعه هماز.ناصرخسرو.گاهی ز بیم زوبعه خواندم فسون و دم
گاهی ز ترس وسوسه کردم همی دعا.معزی.از این مکاری غداری رابعه صورتی زوبعه سیرتی. ( سندبادنامه ص 138 ). || ( ع ص ، اِ ) دختر بالغو رسیده و قابل نکاح. ( ناظم الاطباء ). || ( اِ ) گردباد. ج ، زَوابع.

فرهنگ عمید

تندباد، گردباد.

فرهنگ فارسی

( اسم ) مونث زوبع .