دانشنامه اسلامی
ساری را در قرن اول هجری، سپهبد فرخان حاکم طبرستان به نام پسر خود سارویه بنا کرد و پس از آن یزید بن مهلب سردار اموی این ناحیه را ویران کرد. منصور خلیفه عباسی شهر ساری را فتح و مسجدی در آن بنا نمود. از آن پس ساری مرکز سادات زیدیه و مرعشی گردید.در سال ۲۶۰ هجری یعقوب لیث صفار این شهر را تصرف کرد، سپس به دست اسماعیل سامانی افتاد و زمانی آل زیار و آل بویه به ساری دست یافته و در ۴۲۶ق محمود غزنوی وارد ساری شد، سپس مرعشیان بر ساری استیلا یافتند و در سال ۷۹۵ق تیمور لنگ مردم مازندران و از جمله ساری را قتل عام نمود. بعدها در زمان صفویه بناهایی در ساری ساخته شد.
جمعی از محققین و پژوهش گران ایرانی و خارجی، جغرافیای کامل ایران، ج۲، ص۱۱۴۷.
عبدالجلیل رازی در کتاب «النقض» گوید که در عهد سلجوقیان در شهرهای ساری و اُرَم (اُرَم، روستایی نزدیک ساری که مردم آن مانند مردم ساری از دیرباز آیین تشیع داشتند. ساری بعد از قم در سال ۱۴۴ق مذهب تشیع را پذیرفت و از این نظر دومین شهر شیعی ایران است.)
رفیعی مهرآبادی، ابوالقاسم و جمعی از نویسندگان، دایرة المعارف تشیع، ج۲، ص۸۰.
دوره دوم حوزه علمیه ساری از قرن یازدهم هجری شروع می شود که تا عصر ما تداوم یافته است.
← علمای دوره
...
