لغت نامه دهخدا تلثم. [ ت َ ل َ ث ث ُ ] ( ع مص ) دهان بند نهادن. ( منتهی الارب ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ) ( از اقرب الموارد ).ابن سکیت گوید: تقول بنوتمیم تلثمت بالثاء علی الفم او غیره و غیرهم یقول تلفمت بالفاء. ( از اقرب الموارد ). || بوسه دادن و بوسیدن. ( آنندراج ).
