دانشنامه اسلامی
«مَّا أَفَاء اللَّهُ عَلَی رَسُولِهِ مِنْ أَهْلِ الْقُرَی فَلِلَّهِ وَلِلرَّسُولِ وَلِذِی الْقُرْبَی وَالْیَتَامَی وَالْمَسَاکِینِ وَابْنِ السَّبِیلِ کَیْ لَا یَکُونَ دُولَةً بَیْنَ الْأَغْنِیَاء مِنکُمْ وَمَا آتَاکُمُ الرَّسُولُ فَخُذُوهُ وَمَا نَهَاکُمْ عَنْهُ فَانتَهُوا وَاتَّقُوا اللَّهَ إِنَّ اللَّهَ شَدِیدُ الْعِقَابِ»
بر اساس این آیه، شش مورد مصرف (خداوند، پیغمبر صلی الله علیه و آله، ذوی القربی، یتیمان، مسکینان و در راه ماندگان) برای فیء ذکر شده است.
ابن عباس می گوید: این آیه درباره دارایی های «اهل قری» فرود آمد و اهل قری بنی نظیر و بنی قریظه بودند که در مدینه می زیستند و اهل فدک که در سه میلی مدینه بودند و اهل خیبر و روستاهای مدینه و ینبع که خداوند اختیار دارایی های آنان را به رسول خدا صلی الله علیه و آله سپرد تا هر گونه خواست، در آن حکم کند. عده ای اعتراض کردند که چرا این دارایی ها را تقسیم نمی کند. در پاسخ آن ها این آیه نازل شد.
