دانشنامه اسلامی
صیح (۱۳ بار)
«صیحه» در لغت به معنای «صدای عظیمی» است، که معمولاً از دهان انسان یا حیوانی بیرون می آید، ولی اختصاص به آن ندارد، بلکه، هر گونه صدای عظیم را شامل می شود.
«صَیْحَه» در اصل به معنای «شکافتن چوب یا لباس و برخاستن صدا» از آن است ، سپس در هر صدای بلند، و فریاد مانند، به کار رفته، گاه به معنای طول قامت نیز آمده، مثلاً گفته می شود: بِأَرْضِ فُلان شَجَرٌ قَدْ صاحَ! «در فلان زمین درختی است که فریاد می کشد» یعنی آن چنان طولانی شده، که گویی فریاد می زند و مردم را به سوی خود می خواند.
«صَیْحَة» در سوره «قمر» به معنای صدای عظیمی است که از آسمان برمی خیزد، و ممکن است اشاره به صاعقه وحشت زایی باشد که بر فراز شهر آنها در گرفت.
فریاد شدید. در قاموس گوید: «الصیحة: الصوت باقصی الطاقة» . این کلمه سیزده بار در قرآن مجید به کار رفته همه درباره صیحه عذاب که امتهای گذشته را گرفت و درباره صیحه قیامت است. مگر در آیه . که درباره منافقان و مراد از آن فریاد معمولی است یعنی منافقان هر فریادی را که مثلا در احضار لشکریان یا پیدا کردن گم شده و غیره برخیزد بر علیه خود گمان میکنند.
