( آفرین نامه ) آفرین نامه. [ ف َ م َ ] ( اِخ ) نام منظومه ای و ظاهراً ببحر متقارب از ابوشکور بلخی : نگه کن که در نامه آفرین چه گوید سراینده پاکدین...( راحةالانسان ).
فرهنگ فارسی
( آفرین نامه ) مثنویی است به بحر متقارب که در حکمت و پند و اندرز بوسیله ابو شکور بلخی سروده شده است . وی این مثنوی را در سال ۳۳۶ ه. ق . بنظم در آورده و تاکنون ۲۹۱ بیت از آن بدست آمده و می گویند اولین کسی که در ادبیات فارسی شعر مثنوی گفته ابو شکور بلخی بوده و اولین اثر مثنوی نیز همین کتاب است . در فرهنگهاابیات پراکنده ای از آنرا نقل کرده اند . نام منظومه از ابو شکور بلخی
دانشنامه آزاد فارسی
آفرین نامه. منظومه ای به فارسی در اخلاق، پند و اندرز، از ابوشکور بلخی، در ۳۳۶ق. این اثر در بحر متقارب و دربردارندۀ داستان ها و تمثیل هایی اخلاقی است که به نام نوح سامانی اول سروده شده است. از این اثر سیصد و اندی بیت در تذکره ها و فرهنگ واژه ها باقی مانده و در شرح احوال و اشعار شاعران بی دیوان (تهران، ۱۳۷۰ش) نقل شده است.
