افترای ضلالت

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] افترای ضلالت (قرآن). ضلالت، عدول از راه مستقیم و ضدّ هدایت است؛ خواه عمدى باشد یا سهوى؛ زیاد باشد یا کم.
نسبت ضلالت به نوح علیه السلام، از سوى اشراف قوم وى:لَقَدْ أَرْسَلْنا نُوحاً إِلى قَوْمِهِ ... قالَ الْمَلَأُ مِنْ قَوْمِهِ إِنَّا لَنَراکَ فِی ضَلالٍ مُبِینٍ.
اعراف/سوره۷، آیه۵۹.
تهمت خطا و گمراهى به یعقوب علیه السلام از جانب فرزندانش، به علّت محبّت به یوسف علیه السلام:۱. إِذْ قالُوا لَیُوسُفُ وَ أَخُوهُ أَحَبُّ إِلى أَبِینا مِنَّا وَ نَحْنُ عُصْبَةٌ إِنَّ أَبانا لَفِی ضَلالٍ مُبِینٍ.
یوسف/سوره۱۲، آیه۸.
۱. ↑ راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ص ۲۹۷، «ضل».
...
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم