دانشنامه اسلامی
شان و جایگاه والای زعامت و رهبری جامعه، چنان والاست که به مردم واگذار نشده است تا هرکس را که خود می خواهند انتخاب نمایند. زیرا واگذاری این امر به مردم دو محذور عمده در پی خواهد داشت:اول، ایجاد حساسیت، اختلاف و دو دستگی در میان مردم می نماید.دوم: مردم دارای شناخت دقیق و واقعی از افراد نیستند، تا بتوانند فرد اصلح را برای اجرای دستورات دینی و رهبری مردم انتخاب نمایند؛ بنابراین در طول تاریخ، انبیا اوصیای خود را به اسم و به طور دقیق مشخص می کرده اند. این شیوه در همه شرایع پیشین جاری بوده و سنت پیامبر مکرم اسلام (صلی الله علیه و آله وسلّم) نیز بر همین سنت الهی بنا شده است.
جانشین پیامبر
پیامبر گرامی اسلام (صلی الله علیه و آله وسلّم) از نخستین روز دعوت آشکار خویش، امامت و رهبری پس از خود را مطرح کردند و فرمودند: هرکس در این مجلس مرا تصدیق نماید و به گفته های من ایمان آورد او پس از من جانشین من خواهد بود و به گواهی و شهادت تاریخ، غیر از علی بن ابیطالب (علیه السّلام) کسی دیگر گفته های پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) را تصدیق نکرد و ندای پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) را لبیک نگفت و پیامبر نیز وصایت و جانشینی علی بن ابیطالب را اعلان نموده و فرمودند: «ان هذا اخی و وصیی و خلیفتی فیکم فاسمعوا له و اطیعوا؛ همانا بدانید که این (علی بن ابیطالب) برادر و وصی و جانشین من خواهد بود، پس حرف او را گوش دهید و از او اطاعت کنید».در احادیث دیگر نیز پیامبر (صلی الله علیه و آله وسلّم) تعداد امامان (علیهم السّلام) را مشخص نموده و فرموده اند: « اسلام عزیز نخواهد شد، مگر آنکه تعداد۱۲ خلیفه بیایند که همه از قریش اند» یا خطاب به امام حسن و امام حسین (علیهما السلام) می فرماید: «خداوند شما را از من و پدر و مادرتان به عنوان امام انتخاب فرمود و سپس خطاب به امام حسین (علیه السّلام) فرمود: و از فرزندان تو، نه نفر را به عنوان امام برگزید که همگی دارای فضیلت یکسان هستند، پس از آنها اطاعت کنید».
حق امامت برای امامان
از این رو، همه امامان بزرگوار، امامت و رهبری دینی و سیاسی جامعه را حق خود می دانسته و همواره از آن سخن گفته اند.
← امامت در کلام امام علی
...
