دانشنامه اسلامی
«چشم گریان، چشمه فیض خداست ». گریستن بر ابا عبدالله الحسین علیه السلام ثواب بسیار دارد. فرشتگان، پیامبران، زمین و آسمان، حیوانات صحرا و دریا هم بر عزای حسین علیه السلام گریسته اند.
اشگ ریختن، نشانه پیوند قلبی با اهل بیت و سیدالشهدا علیه السلام است. اشک، دل را سیراب می کند، عطش روح را برطرف می سازد و حاصل محبتی است که نسبت به اهل بیت حاصل می شود. همدلی و هماهنگی روحی با ائمه، ایجاب می کند که در شادی آنان شاد و در غمشان محزون باشیم. این نشان شیعه است که «یفرحون بفرحنا و یحزنون لحزننا...» قلبی که مهر حسین علیه السلام را داشته باشد، بی شک به یاد مظلومیت و شهادت او می گرید. اشک، زبان دل و شاهد عشق است.
گریستن در سوگ شهدای کربلا، تجدید بیعت با عاشورا و فرهنگ شهادت و تغذیه فکری و روحی با این مکتب است و اشک ریختن، نوعی امضا کردن پیمان و قرارداد مودت با سیدالشهدا است. ائمه شیعه، گریستن بر مظلومیت اهل بیت و عزای حسینی را تاکید کرده و شهادت اشک را بر صداقت عشق، پذیرفته اند.
امام صادق علیه السلام فرموده است: «نزد هر کس که ما یاد شویم و چشمانش اشگ آلود شود، حتی اگر به اندازه بال مگسی باشد خداوند گناهانش را می بخشاید، هر چند چون کف دریا فراوان باشد».
دستور امامان به گریستن بر امام حسین علیه السلام بسیار اکید است. امام رضا علیه السلام به ریان بن شبیب در حدیث مفصلی فرمود: «یابن شبیب! ان کنت باکیا لشی ء فابک للحسین بن علی بن ابی طالب فانه ذبح کما یذبح الکبش...». اگر بر چیزی گریه می کنی، بر حسین بن علی گریه کن که او را همچون گوسفند، سر بریدند.
در حدیث دیگری فرموده است: «محرم، ماهی است که مردم دوره جاهلیت جنگ در آن را ناروا می دانستند ولی در این ماه دشمنان، خون ما را بناحق ریختند و هتک حرمت ما نمودند و فرزندان و بانوان ما را به اسارت گرفتند و به خیمه های ما آتش زدند و غارت کردند و در کار ما، برای رسول خدا هیچ حرمتی را رعایت نکردند. روز حسین (عاشورا) پلک های ما را مجروح و اشگهایمان را جاری کرد و ما از سرزمین کربلا، گرفتاری و رنج به میراث بردیم. پس باید بر کسی همچون حسین، گریه کنندگان بگریند که گریه بر او گناهان بزرگ را هم فرو می ریزد».
