حسین نطنزی. [ ح ُ س َ ن ِ ن َ طَ ] ( اِخ ) ابن ابراهیم بن احمد ابوعبداﷲ بدیعالزمان ملقب به ذواللسانین و مشهور به ادیب نطنزی. درگذشته محرم 497 هَ. ق. او راست : «دستوراللغة» که فرهنگ عربی به فارسی است. رجوع به مقدمه لغتنامه وهدیة العارفین ج 1 ص 311 و ذریعه ج 7 ص 208 شود و در محاسن اصفهان مافروخی ص 114 اشعاری درباره اصفهان به وی نسبت کرده است و در ترجمه فارسی آن ص 127 نام وی را حسین بن محمد آورده است و از جمله آن اشعار است : حوت اصفهان خصالا عجابا بها کل من یشتهیه استجابا هواءً منیراً و ماءً نمیرا و خیراً کثیراً و دوراً رحابا و ترباً زکیاً و نبتاً رویا و روضاً طریاً یناغی السحابا. از آن است : و زاد محاسنها زنرود میاها کطعم الحیات عذابا. حسین نطنزی. [ ح ُ س َ ن ِ ن َ طَ ] ( اِخ ) همدانی. متوفی 1270 هَ. ق. 1854/ م. او راست :نورالانوار. ( اعلام الشیعه قرن سیزدهم هجری ص 371 ).
