لغت نامه دهخدا تلک پلک. [ت ِ ل ِ پ ِ ل ِ ] ( اِ مرکب ، از اتباع ) در تداول مردم رخت و متاع ناچیز خانه. ( یادداشت بخط مرحوم دهخدا ).
