ابی خویشتن

لغت نامه دهخدا

ابی خویشتن. [ اَ خوی / خی ت َ ] ( ص مرکب ، ق مرکب ) بیخود. بیهوش. مغمی علیه :
بفرمود تا داروی هوش بر [منیژه ]
پرستنده آمیخت با نوش بر
بدادند و چون خورد شد مرد [ بیژن ] مست
ابی خویشتن سرش بنهاد پست.فردوسی.