کافوربار

لغت نامه دهخدا

کافوربار. ( نف مرکب ) کافور بارنده. کافوربیز. || کنایه از هر چیز بغایت سرد. ( برهان ). || کنایه از هر چیز بسیار خوشبوی باشد. ( برهان ) :
بخورانگیز شد عود قماری
هوا میکرد خود کافورباری.نظامی. || برف بار، چه کافور باریدن کنایه از برف باریدن است. ( برهان ) :
گهی در بارد گهی عذر خواهد
همان ابر بدخوی کافوربارش.ناصرخسرو.برآمد ز کوه ابر کافوربار
مزاج زمین گشت کافورخوار.نظامی.ز باریدن ابر کافوربار
سمن رسته از دستهای چنار.نظامی.

فرهنگ عمید

۱. بارندۀ برف: برآمد ز کوه ابر کافوربار / مزاج زمین گشت کافورخوار (نظامی۵: ۷۵۶ ).
۲. دارای بوی خوش، پراکنندۀ بوی خوش.

فرهنگ فارسی

( صفت ) ۱ - کافور بارنده کافور ریزنده . ۲ - آنچه که بغایت سرد باشد . ۳ - آنچه که بغایت خوشبو باشد . ۴ - برف بار : [ بر آمد ز کوه ابر کافور بار مزاج زمین گشت کافور خوار ] . ( نظامی )