پرگداز

لغت نامه دهخدا

پرگداز. [ پ ُ گ ُ ] ( ص مرکب ) پرسوز. پر تب و تاب :
به لشکرگه خویش رفتند باز
همه دیده پرخون و تن پرگداز.فردوسی.بنزدیک بهرام بازآمدند
جگرخسته و پرگداز آمدند.فردوسی.فرود آمد و برد پیشش نماز
دو دیده پر ازخون و دل پرگداز.فردوسی.برفتندو شبگیر بازآمدند
سخن در دل و پرگداز آمدند.فردوسی.پس آمد به لشکرگه خویش باز
روانش پراز درد و تن پرگداز.فردوسی.

فرهنگ عمید

۱. پرجوش وخروش، پرتب وتاب.
۲. پراندوه، پرسوزوگداز، پرسوز

فرهنگ فارسی

پرسوز، پرجوش وخروش، پرتب وتاب، پراندوه پرگداز
( صفت ) پر سوز پر تب و تاب .
پرسوز پرتب و تاب