دانشنامه اسلامی
نگارنده قبل از شروع مباحث به دو نکته مهم اشاره میکند و آن اینکه:
سؤال اول، در اینباره است که حکم مسافرت و تحمل سختی مسیر، برای زیارت نبی مکرم اسلام(ع) چیست (گفتنی است که وهابیها مسافرت به این منظور را حرام میدانند و نویسنده و برخی دیگر از علما و یاران وی متهم به وهابیت بودهاند).
سؤال دوم، در اینباره است که کدامیک از این دو امر برای زائر بهتر است: موقع حرکت، به نیت زیارت حضرت حرکت کند یا اینکه رفتن به مسجد النبی را نیز قصد نماید، با توجه به اینکه وهابیت معتقد است: کسی که به مدینه مسافر میکند، فقط باید زیارت مسجد نبوی را قصد نماید.
نگارنده در جواب بیان میدارد که زیارت قبر نبی اکرم(ص)، مسئلهای نیست که قابل شک و تردید باشد، بلکه از جمله مهمترین مقربات الهی و بزرگترین ثوابها و نجاتدهندهترین اسباب محسوب میشود؛ گرچه انسان برای درک آن از مال و جان مایه بگذارد و در موقع نائل شدن به چنین سفری نیت زیارت پیامبر اکرم(ص) و بههمراه آن زیارت مسجد پیامبر و سایر مشاهد مشرفه را بکند، بلکه به قول ابن همام بهتر است فقط قصد زیارت حضرت نماید... و مؤید این مطلب است قول نبی اکرم(ص) که میفرماید: کسی که به زیارت من بیاید، درحالیکه حاجتی غیر از زیارت من نداشته باشد، بر من لازم است که در روز قیامت از او شفاعت کنم.
سؤال سوم و چهارم در باب جواز توسل به نبی مکرم اسلام(ص) و همچنین به سلف صالح، از قبیل انبیا و صالحین و صدیقین و شهدا است. نگارنده در این زمینه بهصراحت بیان میدارد که از نظر ما و بزرگان از مشایخ ما توسل به نبی مکرم اسلام(ص) و انبیا و صالحین و صدیقین جایز است؛ به این صورت که در دعای خود بگوید: «اللهم إنی أتوسل إلیک بفلان أن تجیب دعوتی...».
