قنافذ

لغت نامه دهخدا

قنافذ.[ ق َ ف ِ ] ( ع اِ ) کوه های خرد است یا ریگ توده ها یا پشته های تنک است بر راه. ( منتهی الارب ) ( اقرب الموارد ). || ج ِ قنفذ بمعنی خارپشت. ( آنندراج ).
قنافذ. [ ق َ ف ِ ] ( اِخ ) موضعی است. شاعری در این باره شعری دارد. رجوع به معجم البلدان شود.