لغت نامه دهخدا خوش انصاف. [ خوَش ْ / خُش ْ اِ ] ( ص مرکب ) باانصاف. آنکه انصاف و نصفت نکو دارد. منصف. || بی انصاف. بی نصفت ( در وقت طعنه زدن ).
