دانشنامه اسلامی
وی در 3 شوال سال 700ق / 11 ژوئن 1301م در دمشق زاده شد و نخست در همانجا و سپس در حجاز و مصر به تحصیل پرداخت.
وی مقدمات علوم را ابتدا از شیخ کمال الدین ابن قاضی، سپس از شمس الدین ابن مسلم، فقه را از قاضی القضاة شهاب الدین ابن المجد عبدالله آموخت. احکام صغری را از شیخ تقی الدین ابن تیمیه، عروض و ادبیات را از علامه شهاب الدین صایغ و علاء الدین وداغی، معانی و بیان را از علامه شهاب الدین محمود فرا گرفت و شماری از دیوان ها و کتب ادبی را نیز پیش او خواند و لغت و نحو را نزد شیخ اثیر الدین آموخت.
در 729ق پدرش محیی الدین یحیی که در دمشق کاتب سرّ بود، از سوی سلطان وقت ملک ناصر، به مصر احضار شد و به قاهره رفت و منصب کتابت سرّ مصر را به عهده گرفت. او که به همراه پدر به این شهر رفته بود، وی را در اداره امور یاری می کرد و معاون و نایب او به شمار می رفت.
در واقع کتابت سرّ اسماً با پدر، ولی عملاً با او بود. وی بر اثر سرپیچی از دستور سلطان در مورد نوشتن القابی برای یکی از سران و به سبب خشونت در گفتار خود با سلطان، از چشم وی افتاد و از مقام خود برکنار گشت؛ پدرش نزد سلطان تقاضای بخشش فرزند را کرد. سلطان نیز او را به شام فرستاد و در 738ق برادرش علاء الدین علی را به جای او به مباشرت محیی الدین برگزید.
محیی الدین در رمضان /738 آوریل 1338 در قاهره وفات یافت. علاء الدین علی مستقلاً به جانشینی پدر به ریاست دارالانشاء قاهره منصوب شد. طولی نکشید که احمد بر اثر شکایات مکرری که از وی می شد، بار دیگر مورد خشم سلطان قرار گرفته و از دارالانشاء دمشق معزول گردید و در 14 شعبان 739ق/ 25فوریه 1339م، به زندان افتاد.
