سیاهک هندی
دانشنامه عمومی
قارچ عامل سیاهک هندی تولید تلیوسپورهای بزرگ، گرد و قهوه ای تیره به قطر ۲۲ تا ۴۹ میکرون می کند. سطح این هاگ ها مشبک و دارای غشا نازکی هستند. در اثر حمله این سیاهک فقط قسمتی از دانه گندم و نیز تعداد معدودی از دانه های سنبله مبتلا می شود و به همین دلیل به آن سیاهک ناقص گفته می شود. معمولاً دانه های آلوده فقط از قسمتی در انتهای جنین مبتلا شده و ممکن است جوش های سیاهک در طول شیار بذر امتداد یابند.
این بیماری ابتدا در منطقه فیصل آباد پاکستان یافت شده و سپس در منطقه کرنال هندوستان در سال ۱۹۳۱ شناسایی و نامگذاری شده است. وجود این بیماری در سال ۱۹۹۶ در محموله های وارداتی از هندوستان به ایران گزارش شد.
در چرخه بیماری، تلیوسپورهای قارچ عامل بیماری در خاک و در روی بذر دوام می آورند و منبع آلوده کننده اولیه بشمار می آیند. تلیوسپورها در شرایط مرطوب در ماه های بهمن و اسفند جوانه زده و اسپوریدیها را در سطح خاک تولید می کنند که توسط باد پراکنده شده و از طریق گل وارد تخمدان می شوند و در اثر رطوبت و هوای خنک موجب آلودگی قسمتی از دانه ها و گاهی تمام آن شده و توده ای از تلیوسپورهای تیره رنگ در آن تشکیل می شود. در هنگام خرمن کوبی، پریکارپ دانه های آلوده پاره شده و تلیوسپورهای آزاد شده خاک و دانه ها را آغشته می سازند.
