بناکام

لغت نامه دهخدا

بناکام. [ ب ِ ] ( ق مرکب ) ناکامانه. ناکام. ( فرهنگ فارسی معین ). ناچار برخلاف میل :
بناکام باید بدشمن سپرد
همه رنج ما باد باید شمرد.فردوسی.بلا دید روزی به محنت گذاشت
بناکام بردش بجانی که داشت.سعدی ( بوستان ).