سر نهاده

لغت نامه دهخدا

سرنهاده. [ س َ ن ِ / ن َ دَ / دِ ] ( ن مف مرکب ) سربزیر. سر به پایین افتاده چنانکه پیرامون خود ننگرد. در رفتن بی توجه :
به راهت اندر چاه است سرنهاده متاز
به جامت اندر زهر است ناچشیده مخور.مسعودسعد. || سرافکنده. سربزیر :
سبزه سرنهاده عرض دهد
هر نمی کز سحاب میچکدش.خاقانی.