خویشتن سوز

لغت نامه دهخدا

خویشتن سوز. [ خوی / خی ت َ ] ( نف مرکب ) خودسوزنده. آنکه خود را سوزاند. سوزنده خویشتن :
لیلی نه که صبح گیتی افروز
مجنون نه که شمع خویشتن سوز.نظامی ( لیلی و مجنون ص 68 ).میریخت سرشگ دیده تاروز
ماننده شمع خویشتن سوز.نظامی.که من خود چون چراغم خویشتن سوز.نظامی.

فرهنگ فارسی

خود سوزنده آنکه خود را سوزاند
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم