تبه کار

لغت نامه دهخدا

تبه کار. [ ت َ ب َه ْ ] ( ص مرکب ) گنه کار و ضایعکار. ( ناظم الاطباء ). تباه کار :
تبه کار را چاره باید گزید
که آسان ترین چاره آید پدید.( گرشاسبنامه ).رجوع به تباه کار شود.

فرهنگ عمید

۱. گناهکار.
۲. مجرم.

فرهنگ فارسی

گنه کار و ضایع کار . تباه کار