لغت نامه دهخدا تار و تمبک. [ رُ ت ُ ب َ ] ( ترکیب عطفی ، اِ مرکب ) تار و تنبک. آلات ضرب ونوازندگی. آنچه نوازندگان با آنها زنند و نوازند.
