معنی بنی مروان

لغت نامه دهخدا

بنی مروان. [ ب َ م َ ] ( اِخ ) رجوع به آل مروان شود.

دانشنامه اسلامی

[ویکی شیعه] بنی مروان از تیره های بنی امیه و فرزندان مروان بن حکم. مروان و فرزندانش سال ها بر تمام سرزمین های اسلامی حکومت کردند. حکومت آنان توسط مروان آغاز و در سال ۱۳۲ هجری خاتمه یافت. پس از آن، شخصی به نام عبدالرحمن الداخل از نوادگان مروان، در اندلس حکومت تازه ای را تأسیس کرد که قرن ها ادامه داشت. امام سجاد(ع) و امام باقر(ع) توسط خلفای بنی مروان به شهادت رسیدند.
مروان بن حکم بن ابی العاص بن امیه در کودکی به همراه پدرش حکم بن ابی العاص به طائف تبعید شد. آنان توسط خلیفه سوم بخشیده شده و به مدینه بازگشتند. مروان با این که با امام علی(ع) بیعت کرد، اما بیعت خود را شکست و به مخالفان امام(ع) ملحق شد. در جنگ جمل و صفین در مقابل امام علی(ع) قرار گرفت و همچنین مانع دفن پیکر امام حسن(ع) کنار جدش، پیامبر(ص) شد.
مروان چهارمین خلیفه اموی بود که پس از کناره گیری معاویه بن یزید از حکومت، به خلافت رسید و پس از چند ماه، در سال ۶۵ قمری، وفات یافت.