شاخ بزی

لغت نامه دهخدا

شاخ بزی. [ ب ُ ] ( اِ مرکب ) بوته ٔزینتی است از خانواده صبر زرد. ( یادداشت مؤلف ).

فرهنگ فارسی

بوته زینتی است از خانواده صبر زرد

فرهنگستان زبان و ادب

[زیست شناسی- علوم گیاهی] ← مارتینی

دانشنامه عمومی

شاخ بزی ( نام علمی: Aloe arborescens، Candelabra Aloe ) ، نام یک گونه از سرده سگل ها است. به عنوان گیاهی زینتی در باغ ها و گلدان ها کشت می شود.
گیاهی با چند سر است که ارتفاع آن گاهی به اندازه یک درخت ( حدود ۲ تا ۳ متر ) نیز می رسد. برگ ها گوشتی و به رنگ سبز مایل به آبی کمرنگ هستند. در حاشیه برگ ها، خارهای فراوانی وجود دارد. گل ها به صورت خوشه ای در گل آذین ها قرار می گیرند. از هر رزت گیاه، دو تا چندین خوشه گل می تواند خارج شود. گل آذین ها به صورت استوانه ای شکل و به رنگ قرمز – نارنجی دیده می شوند. [ نیازمند منبع]
• نور: زیاد
• آبیاری و رطوبت: کمی خشک
• دما: ۲۰ تا ۳۰ درجه سانتیگراد
• خاک و تغذیه: خاک های سبک و زهکش دار یا خاک های لومی با مواد آلی مناسب
شاخ بزی (سرده). شاخ بزی، ناخن شیطان ( نام علمی: Proboscidea ) سرده ای از شاخ بزیان یکسالهٔ علفی کرک دار غده ای و بدبو است با حدود هشت گونه که در امریکای جنوبی و جنوب امریکای شمالی پراکنده اند؛ برگهای این گیاهان متناوب یا متقابل به شکل تخم مرغ یا قلب با دمبرگ بلند است و گلهای آنها دوجنسی و نامنظم با دو لَپ در.