بوالحزن

لغت نامه دهخدا

بوالحزن. [ بُل ْ ح َ زَ ] ( از ع ، ص مرکب ) مأخوذ از تازی. محزون و اندوهگین و ملول. ( ناظم الاطباء ) :
اندک اندک نور را بر نار زن
تا شود نار تو نور ای بوالحزن.مولوی.

فرهنگ عمید

۱. دارای حزن، محزون، اندوهگین.
۲. مایۀ حزن و اندوه.

فرهنگ فارسی

( صفت ) محزون اندوهگین : (( اندک اندک آب بر آتش بزن تا شود نار تو نور ای بوالحزن . ) ) ( مثنوی )
ماخوذ از تازی محزون و اندوهگین و ملول ٠