داور گاه

لغت نامه دهخدا

داورگاه. [ وَ ] ( اِ مرکب ) محکمه. دارالقضاء. دیوانخانه. عدلیه. دادگستری. داورگه :
به داورگه نشاندی داوران را
بکندی بیخ و بن بدگوهران را
به داورگاه او از شاه و چاکر
یکی بودند درویش و توانگر.فخرالدین اسعد ( ویس و رامین ).