دانشنامه اسلامی
او به تقاضای مادرش، در شیراز، با دختر شیخ ابوالحسن انصاری ازدواج کرد. وی پس از شش سال سکونت در شیراز، حدود سال 1331ش، برای ادامه تحصیل به حوزه علمیه قم هجرت کرد و در جنب مدرسه حجتیه قم سکونت گزید و «مکاسب» و «کفایه» را نزد محمدباقر سلطانی طباطبایی خواند و «شرح تجرید» را از شیخ محمد یزدی آموخت ....
او در درس های خارج آیات عظام بروجردی، اراکی، شیخ مرتضی حائری و امام خمینی(ره) نیز شرکت کرد. وی مدت سی سال شاگرد عمومی و خصوصی علامه طباطبایی(ره) در فلسفه و عرفان بود و در نزد ایشان درس های مختلفی از قبیل «اسفار»، «الهیات شفا» و «منطق شفا» را خوانده است. همچنین او درس خصوصی «تمهید القواعد» و «معاد اسفار» و روایات «بحار الأنوار» را در نزد ایشان فراگرفته است.
او در کارنامه درخشان خود، سابقه مبارزه با رژیم ستم شاهی و بازداشت در زندان های ساواک را دارد. وی به مدت سه سال نیز در کوهدشت لرستان و نائین اصفهان در تبعید بوده است. ایشان یکی از دوازده نفری است که پس از رحلت آیت الله حکیم، مرجعیت امام خمینی(ره) را با صدور اعلامیه ای در تاریخ بیستم خرداد 1349ش، تأیید کردند.
برخی از اساتید قم به دلیل تسلط ویژه ایشان بر مباحث فلسفی، از وی با عنوان «شیخ الاشراق» یاد می کنند. ایشان همچنین گاهی شعرهایی نیز سروده است ....
مجمع عالی حکمت اسلامی در سال 1389 از مقام علمی ایشان تجلیل کرد. آیت الله جوادی آملی در لوح تقدیر این بزرگداشت، او را به عنوان «قدوة المتألهین» یاد کرد. ایشان علاوه بر علوم مقدماتی و ادبیات و کتاب های فقه و اصول، رسائل و مکاسب و در کلام و فلسفه، شرح تجرید و شرح منظومه (بخش منطق و حکمت) و شرح اشارات و اسفار و در عرفان، تمهید القواعد، شرح فصوص و مصباح الأنس را تدریس کرده است. او همچنین افزون بر آنکه از نظر عملی اسوه زهد و اخلاق است، از نظر علمی نیز در حوزه علمیه قم، درس اخلاق تدریس کرده است.
