دانشنامه اسلامی
تصور «آخر الزمان»، به معنی پایان دوران جهان و پیوستن آن به قیامت کبری ، در بین قوم یهود از سده های ۳ و ۲ق م پیدا شده است. پیش از این زمان بنی اسرائیل که خود را قوم برگزیده خداوند می دانستند، در انتظار دورانی بودند که در آن وعده الهی تحقق یابد، و خداوند قوم برگزیده خود را در «سرزمین موعود» مستقر، و دشمنان آن را نابود کند، و عدل و احسان خود را بر سراسر جهان بگستراند. در دوره های بعد از حکومت داوود و سلیمان ، که این قوم از لحاظ اجتماعی دجار پریشانی و تفرقه و از لحاظ دینی و اخلاقی گرفتار فساد و انحطاط شده و گرایش به شرک و الحاد در میان آنان شدت گرفته بود، غایت این آرزو و انتظار بازگشت قدرت و وحدت و خلوص دوران گذشته بود و انتظارِ زمانی می رفت که خداوند بار دیگر پیشوایی همچون موسی و یوشع و داوود و سلیمان در میان ایشان ظاهر سازد تا بدکاران و مفسدان را کیفر دهد و قوم را از تیره بختی و خواری «نجات» بخشد.
← روز خداوند
نبوکد نصر، پادشاه بابل (۶۰۵ ـ۵۶۲ ق م) چند بار بر اورشلیم حمله ور شد و شهر را غارت و معبد را که از زمان سلیمان مرکز حیات دینی و اجتماعی بنی اسرائیل بود، ویران کرد و اکثریت آن قوم را اسیر کرده به بابل برد. این دوران تا ۵۳۹ق م که کورش هخامنشی بابل را فتح کرد ادامه داشت. در این سال کورش بنی اسرائیل را به اورشلیم بازگرداند و فرمان داد تا خرابیهای شهر را مرمت و معبد را تجدید بنا کنند. در دوران هخامنشیان و تحت حمایت آنان، اورشلیم دوباره آباد گشت و در زمان نحمیا (سده ۵ ق م) به دور شهر حصاری محکم کشیده شد.
← انتظار وعده
در کتابهای بین العهدین: در فاصله میان آخرین بخش کتاب عهد عتیق
عهد عتیق، کتاب مقدس (عهد عتیق).
...
