اجتهاد در عصر ائمه

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] اجتهاد در عصر ائمه (علیهم السلام) به کشف احکام شرعی از طریق اجتهاد توسط اصحاب امامان (علیهم السلام) اطلاق می شود.
در این که اجتهاد، به معنای استخراج حکم از منابع معتبر شرعی، در زمان ائمه (علیهم السلام) وجود داشته است یا نه، میان علما اختلاف است:
← قائلین به عدم وجود
روایاتی بر این مطلب دلالت می کند، از جمله:۱. « ابن ادریس » از « هشام بن سالم » نقل می کند که امام صادق (علیه السلام) فرمود:«انما علینا ان نلقی الیکم الاصول و علیکم ان تفرعوا؛ بر ما است که اصول احکام را بیان کنیم و بر شما است که فروعات را از آن ها استنباط نمایید، و این اصول را بر فروعات تطبیق دهید». ۲. امام باقر (علیه السلام) به « ابان بن تغلب » فرمود: «اجلس فی مسجد المدینة و افت الناس فانی احب ان یری فی شیعتی مثلک؛ در مجلس مدینه بنشین و فتوا بده، به درستی که دوست دارم مانند تو در بین شیعیانم دیده شود». ۳. در «احتجاج» طبرسی از امام حسن عسکری (علیه السلام) روایت شده است: «.. . فاما من کان من الفقهاء صائناً لنفسه حافظاً لدینه مخالفاً علی هواه مطیعاً لامر مولاه فللعوام ان یقلّدوه.. . ؛ بر عوام لازم است از فقهایی که صیانت نفس دارند و مخالفت با هوای نفس می کنند و مطیع امر خداوند هستند تقلید کنند».
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم