لغت نامه دهخدا
دایة. [ ی َ ]( ع اِ ) جای رحل از پشت اشتر. دای. ( مهذب الاسماء ).
دایة. [ ی َ ] ( اِخ ) رجوع به عبداﷲبن محمد اسدی شود.
دأیة. [ دَ ءَ ی َ ] ( ع اِ ) یک دأی. رجوع به دأی شود.
- ابن دأیة ؛ زاغ بدانجهت که بر پشت ریش شتر نشیند و منقار زند. ج ، دَاءَیات. ( منتهی الارب ).
