خوش ظاهر

لغت نامه دهخدا

خوش ظاهر. [ خوَش ْ / خُش ْ هَِ ] ( ص مرکب ) آنکه ظاهر آراسته دارد. مقابل بدظاهر. || کنایه از بدجنس : فلانی خوش ظاهر و بدباطن است.

فرهنگ عمید

دارای ظاهر آراسته و نیکو.

فرهنگ فارسی

( صفت ) کسی که درای ظاهر آراسته باشد مقابل خوش باطن نیکو باطن .