خرجه

لغت نامه دهخدا

( خرجة ) خرجة. [ خ ِ ج َ ] ( ع اِ ) ج ِ خُرْج. خرجین ها. ( از منتهی الارب ) ( از تاج العروس ).
خرجة. [ خ ُ ج َ ] ( ع ص ) بیرون شدکننده بسیار. منه : رجل خرجه ولجة؛ مردی که بیرون شد و آمد کند. ( از منتهی الارب ).
خرجة. [ خ َ رَ ج َ ] ( اِخ ) نام آبی است و فراءآنرا در «باب خاء» آورده است. ( از معجم البلدان ).
خرجة. [ خ ِ رَ ج َ ] ( ع اِ ) ج ِ خُرْج. ( منتهی الارب ).

فرهنگ فارسی

جمع : خرج

دانشنامه اسلامی

[ویکی فقه] خرجه، از اصطلاحات بکار رفته در علم حدیث بوده و از الفاظ مدح راوی به شمار می آید.
یکی از الفاظ مدح در کتب علوم حدیث اصطلاح "خرجه" و " تخرج علیه" است. "تخریج" مصدر "خرّج" در علم رجال، حدیث، اصول و فقه به کار رفته است.
← کاربرد در رجال
۱. ↑ میرداماد، سیدمحمدباقر، الرواشح السماویة فی شرح الاحادیث الامامیه، ص۹۹.
پایگاه مدیریت اطلاعات علوم اسلامی، برگرفته از مقاله «خرجه»، تاریخ بازیابی ۱۳۹۶/۹/۸.
...