خربه

لغت نامه دهخدا

خربه. [ خ ُ ب َ ] ( ع اِ ) فساد در دین. ( منتهی الارب ). || هر ثقبه مدوری. || وسعت شکافتگی گوش. ج ، خُرب ، خُروب ، اَخراب. || سوراخ سوزن. ج ، خُرب ، خروب ، اَخرب. || سوراخ کون. ج ، خُرب ، خُروب ، اَخراب. || دسته توشه دان یا توشه آن. ج ، خُرب ، خُروب ، اَخراب. || ظرفی که شبان در آن توشه خود می نهد. ج ، خُرب ، خُروب ، اَخراب. || مغاکچه سرین. ( منتهی الارب ) ( از تاج العروس ). ج ، خُرب ، خُروب ، اَخراب.
خربه. [ خ َ رَ ب َ ] ( اِ ) مخفف خرابه است که ویرانه باشد. ( برهان قاطع ).
خربه. [ خ َ ب َ ] ( اِخ ) ده مخروبه ای است از دهستان بازفت بخش اردل شهرستان شهرکرد اصفهان. ( از فرهنگ جغرافیایی ایران ج 10 ).

فرهنگ فارسی

نام آبی است در بالای غرقده و متعلق به گروهی از بنی غنم بن دودان که آنانرا بنی کذاب گویند .

دانشنامه عمومی

خربه ( به لهستانی: Herby ) یک روستا در لهستان است که در گمینا خربه واقع شده است. خربه ۲٬۳۵۰ نفر جمعیت دارد.