بیدلی

لغت نامه دهخدا

بیدلی. [ دِ ] ( حامص مرکب ) حالت و چگونگی بیدل. دل از دست دادگی :
من و تو سخن چون توانیم گفتن
من از بیدلی و تو از بی دهانی.پنجهیری. || آزردگی. دلتنگی. افسردگی. || بی جرأتی و جبن. ( ناظم الاطباء ). ترس. جبن. ترسانی. ضعف قلب. ( ناظم الاطباء ) :
ز بیدلی و ز بیدانشی بلشکر خویش
هم از پیاده هراسان بود هم از سرهنگ.فرخی. || دلدادگی. شیدائی. عشق. حب. محبت. عاشقی :
دلا تا تو ز من دوری نه در خوابم نه بیدارم
نشان بیدلی پیداست از گفتار و کردارم.فرخی.هزار بار بگفتم که راز عشق ترا
نهان کنم نکنم بیدلی و پرده دری.سوزنی.دلم را میبری اندیشه ای نیست
ببر کز بیدلی به پیشه ای نیست.نظامی.گر امانت بسلامت ببرم باکی نیست
بیدلی سهل بود گر نبود بیدینی.حافظ.
بیدلی. [ دِ ] ( اِخ ) از گفته مؤلف مرآة الخیال چنین برمی آید که وی بانویی بسیار خوش طبع و خوش فکر و خوشگو و زیبا و شوهرش شیخ عبداﷲ دیوانه پسر خواجه حکیم بوده است. ( مرآة الخیال ص 338 ).

فرهنگ عمید

عاشقی.

فرهنگ فارسی

۱ - آزردگی دلتنگی . ۲ - ترس جبن . ۳ - دلدادگی شیدایی .
از گفته مولف مر آه الخیال چنین برمیاید که وی بانویی بسیار خوش طبع و خوش فکر و خوشگو و زیبا و شوهرش شیخ عبدالله دیوانه پسر خواجه حکیم بوده است .