کاه ربای

لغت نامه دهخدا

کاه ربای. [ رُ ] ( اِ مرکب ) رباینده کاه. کاهربا. کهربا. جذب کننده و بسوی خود کشنده قطعات کاه و خاشاک سبک :
تا چو بیجاده نباشد به نکورنگی سنگ
تا چو یاقوت نباشد به بها کاه ربای.فرخی.چهره کاهربای در فراق رخساره کاه زرد مانده است. ( سندبادنامه ).