چامه گوی. [ م َ / م ِ ] ( نف مرکب ) شاعر. گوینده شعر و سخن منظوم. شاعر و سخنگوی باشد. ( برهان ) ( آنندراج ) ( ناظم الاطباء ). مدیحه سرا. غزل سرا. سرودساز. تصنیف ساز. || سرودگوی. آوازه خوان. کسی را نیز گویند که غزلی را به آواز خوش بخواند. ( برهان ) ( آنندراج ). کسی که غزلی را به آواز نیک بخواند. ( ناظم الاطباء ). آنکه شعر و غزل را با آهنگ موسیقی و در دستگاههای موسیقی بخواند. موسیقیدان : هلا چامه پیش آور ای چامه گوی تو چنگ آور ای دختر ماهروی.فردوسی.یکی چامه گوی و دگر چنگ زن یکی پای کوبد شکن بر شکن.فردوسی.همو میگسار وهمو چنگ زن همو چامه گوی است و انده شکن.فردوسی.نخستین شهنشاه را چامه گوی چنین گفت کای خسرو ماهروی.فردوسی.و رجوع به چامه سرا و چامه گو شود.
فرهنگ فارسی
شاعر . گویند. شعر و سخن منظوم . شاعر و سخنگوی باشد .، ( چامه گو ی ) ( صفت ) ۱- شاعر گوینده . ۲- سرود ساز تصنیف ساز. ۳- آوازه خوان .
