لغت نامه دهخدا پویه دوان. [ ی َ / ی ِ دَ ] ( نف مرکب ) صفت بیان حالت ، پویه دونده : فرره ؛ بسیار گریزنده و پویه دوان. ( منتهی الارب ). رجوع به پویه شود.
