وقوف دار

لغت نامه دهخدا

وقوف دار. [ وُ] ( نف مرکب ) وقوف دارنده. باوقوف. اهل وقوف. مطلع.

فرهنگ فارسی

(صفت ) باوقوف
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم
فال ماهجونگ فال ماهجونگ فال نوستراداموس فال نوستراداموس فال فنجان فال فنجان فال درخت فال درخت