وقوف دار

لغت نامه دهخدا

وقوف دار. [ وُ] ( نف مرکب ) وقوف دارنده. باوقوف. اهل وقوف. مطلع.

فرهنگ فارسی

(صفت ) باوقوف
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم