غبار کردن

لغت نامه دهخدا

غبار کردن. [ غ ُ ک َ دَ] ( مص مرکب ) سودن. نرم کردن خاک یا چیزی. || برانگیختن گرد نرم از جایی یا چیزی :
کس نی سوار دید که باشد مصاف دار
وز نی ستور دید که در ره غبار کرد.خاقانی.چند استخوان که هاون دوران روزگار
خردش چنان بکوفت که خاکش غبار کرد.سعدی.

فرهنگ فارسی

( مصدر ) نرم کردن ( خاک یا چیزی دیگر ) سودن .
فال گیر
بیا فالت رو بگیرم!!! بزن بریم