لغت نامه دهخدا
- ره ( راه ) اندرگرفتن ؛ راه گرفتن. روانه گشتن. راهی شدن :
درم داد و از سیستان برگرفت
سوی بلخ نامی ره اندرگرفت.فردوسی.- ره خویش گرفتن ؛ به کار خویش پرداختن. به راه خویش رفتن. کنایه از دست برداشتن از دخالت در کار و امر کسی :
به آواز گفتند ما را دبیر
نباید ز ایدر ره خویش گیر.فردوسی.
