دانشنامه اسلامی
جد اعلای ایشان - حدود چهار قرن پیش - طبیب حاذقی بوده به نام «میر سید علی طبیب» که اثر معروفش کتابی است به نام «مجربات طبیة». وی مورد علاقۀ خاص شاه عباس صفوی بود.
او به سبب دانش و فضلش مورد احترام همگان بود و در سفری که به آستان مقدس علوی مشرف شده بود، به اصرار مردم نجف اشرف که از داشتن یک طبیب ماهر محروم بودند در آن شهر مقدس رحل اقامت افکند و به «میر سید علی حکیم» معروف گشت و احترام مخصوصی در میان مردم عراق پیدا نمود.
در چهارمین نسل از خاندان او چهرۀ عالم بزرگواری به نام سید مهدی حکیم درخشید و زمانی که خداوند فرزندی به او داد نام او را «سید محسن» گذاشت.
آیت الله سید محسن حکیم در سن 7 سالگی خواندن قرآن را آموخت و در 9 سالگی به تحصیل علوم اسلامی پرداخت. استعداد سرشار و نبوغ و هوش فوق العادۀ او از آیندۀ درخشانش خبر می داد.
او دروس مقدماتی را نزد برادر بزرگش «سید محمد حکیم» فرا گرفت و سطوح عالی را در محضر جمعی از فضلای نجف اشرف آموخت.
