دانشنامه اسلامی
بیشتر مؤلفان لغتنامه های عربی ، جنّ را واژه ای عربی ، مشتق از ریشه ج ن ن، می دانند که در اصل به معنای پوشش و استتار است
جوهری ، ذیل «جنن »؛ و برخی از آنان معتقدند معنای اصلی پوشش و استتار در بیش تر مشتقات این ریشه وجود دارد.
مثلاً، به قلب از آن رو «جنان » می گویند که در قفسه سینه پنهان شده است ؛ به سپر «جُنّه »، «مِجَنّ» یا «مَجَنّه » می گویند، زیرا به کارگیرنده اش را مخفی می کند و به جنین چون در رحم مادر پنهان است ، جنین می گویند.
لغویان جنّ را فرزندان جان و بنابراین جانّ را ابوالجن و جمعِ جنّ را جِنَّه و جنان ، و جنی را منسوب به جنّ یا جنّه دانسته اند.
برخی «الجانّ» را، که در قرآن به همراه انس به کار رفته است ، اسمِ جمعِ جنّ دانسته اند.
ابن قتیبه شیاطین را جنّیان سرکش و جانّ را جنّهای ضعیف دانسته است .
نولدکه واژه جنّ را معرّب از اصل حبشی آن دانسته است ، اما به نظر دیگر خاورشناسان ، ریشه واژه جنّ در زبانهای اکدی ، آرامی ، عبری و سریانی ، به معنای پوشش و استتار، وجود دارد.
معادل واژه جن در فارسی
معادل واژه جنّ در فارسی ، پری و دیو است و در تفاسیر و ترجمه های کهن قرآن کریم به زبان فارسی ، واژه پری را معادل جنّ گذاشته اند.
جن در قرآن و تفسیر
واژه جنّ ۲۲ بار در قرآن کریم به کار رفته است یک بار در سوره مدنی رحمن و بقیه در سوره های مکی .
واژه جانّ نیز پنج بار به کار رفته که چهار بار آن در سوره رحمن است .
واژه جِنّه نیز ده بار در قرآن به کار رفته ، که پنج بار آن قطعاً به معنای جنّ است .
واژه های دیگری نیز مرتبط یا گاهی مرادف با واژه یا معنای جنّ است ، مانند شیطان و شیاطین و ابلیس و عفریت .
علاوه بر این ، هفتاد و دومین سوره قرآن کریم ، جنّ نام دارد، زیرا موضوع اصلی آن ، ایمان آوردن گروهی از جنّیان (نَفَرٌ مِن الجنّ) به اسلام است .
← معرفی بیش تر جنیان
...
