بی فرهی

لغت نامه دهخدا

بی فرهی. [ ف َ رَ / ف َرْ رَ ] ( حامص مرکب ) بی فر و شوکت و عظمت. بی شکوهی و جلال. که فرهی ندارد :
کسی را که وام است و دستش تهیست
به هر جای بی ارج و بی فرهیست.فردوسی.چنین گفت کاکنون شود آگهی
بدین ناجوانمرد بی فرهی.فردوسی.و رجوع به فرهی شود.