لغت نامه دهخدا بهشت نشین. [ ب ِ هَِ ن ِ ] ( نف مرکب ) از عالم صحرانشین و مسندنشین. ( آنندراج ). اهل بهشت. || مبارک و خجسته و مسعود و بختیار. ( ناظم الاطباء ).
