دانشنامه اسلامی
به نیکی یاد کردن؛ ذکر خیر.
به خوبی از کسی نام بردن. محاسن او را باز گفتن
نیکی کردن؛ نکوکاری کردن، کار خیر کردن
«لَّیْس الْبرَّ أَن تُوَلُّوا وُجُوهَکُمْ قِبَلَ الْمَشرِقِ وَالْمَغْرِبِ وَلَکِنَّ الْبرَّ مَنْ ءَامَنَ بِاللَّهِ وَالْیَوْمِ الاَخِرِ وَالْمَلَئکةِ وَالْکِتَبِ وَالنَّبِیِّینَ وَ اتی الْمَالَ عَلی حُبِّهِ ذَوِی الْقُرْبی وَالْیَتَمَی وَالْمَسکِینَ وَابْنَ السبِیلِ وَالسائلِینَ وَ فی الرِّقَابِ وَ أَقَامَ الصلَوةَ وَ اتی الزَّکَوةَ وَالْمُوفُونَ بِعَهْدِهِمْ إِذَا عَهَدُوا وَالصبرِینَ فی الْبَأْساءِ وَالضرَّاءِ وَ حِینَ الْبَأْسِ أُولَئک الَّذِینَ صدَقُوا وَ أُولَئک هُمُ الْمُتَّقُونَ؛ نیکی (تنها) این نیست (که به هنگام نماز) صورت خود را به سوی مشرق و مغرب کنید (و تمام گفتگوی شما از مساله قبله و تغییر قبله باشد و همه وقت خود را مصروف آن سازید) بلکه نیکی (و نیکوکار) کسانی هستند که به خدا و روز رستاخیز و فرشتگان و کتاب آسمانی و پیامبران ایمان آورده اند و مال (خود) را با علاقه ای که به آن دارند به خویشاوندان و یتیمان و مسکینان و واماندگان در راه و سائلان و بردگان انفاق می کنند، نماز را برپا می دارند و زکات را می پردازند و به عهد خود ـ به هنگامی که عهد بستند ـ وفا می کنند، در برابر محرومیت ها و بیماری ها و در میدان جنگ استقامت به خرج می دهند، این ها کسانی هستند که راست می گویند (و گفتار و رفتار و اعتقادشان هماهنگ است) و این ها هستند پرهیزگاران». (سوره بقره، آیه 177)
