دانشنامه اسلامی
در بخشی از سرزمینهای اسلامی، آیین بودا پیشینه دیرینه دارد؛ از جمله در بخشهایی از شبه قاره هند، بخصوص بنگلادش، در ماوراءالنهر و شرق و شمال ایران یعنی در خراسان بزرگ، سیستان، زابلستان و طبرستان.
غلامحسین صدیقی، جنبشهای دینی ایرانی در قرنهای دوم و سوم هجری، ج۱، ص۳۰ـ۳۱، تهران ۱۳۷۲ ش.
از بودا در فرهنگ اسلامی بیش تر با نام بوداسف یاد شده و او را فیلسوفی معتقد به تناسخ دانسته اند که دین شَمنی (شمنیّه) را در هند رواج داده است.شهرستانی از پیروان بودا با نام «اصحاب بَدده» یاد می کند و می گوید بُدّ یعنی کسی که در این عالم متولد نشود، نکاح نکند، نخورد، نیاشامد، پیر نشود و نمیرد.اولین بدّ که در عالم ظاهر شد «شاکمین» نام داشت.
محمدبن عبدالکریم شهرستانی، کتاب الملل و النحل، ج۲، ص۲۶۰، چاپ محمدبن فتح الله بدران، قاهره (تاریخ مقدمه ۱۳۷۵/۱۹۵۶)، چاپ افست قم ۱۳۶۷ ش.
توجه آیین بودا به فقر، زهد و ریاضت که نهایت آن از میان بردن انانیت است، شباهتهایی میان عارف و صوفی مسلمان با زاهد بودایی به وجود آورده است
عبدالحسین زرین کوب، ارزش میراث صوفیه، ص۱۹، تهران ۱۳۶۹ ش.
...
