دانشنامه اسلامی
بَرَندَقِ خُجَندی، امیر بهاءالدّین، از شاعران قرن هشتم و آغاز قرن نهم. در ۷۵۷ متولد شد.
دولتشاه سمرقندی او را «بخاری» (اهل بخارا) دانسته است اما وی از خجند بود و مدتی نیز در سمرقند سکونت گزید.
در شعر، گاه «ابن نصرت» و گاهی «برندق» تخلص می کرد.
او به دربار تیمور گورکان (حک: ۷۷۱ـ۸۰۷) و برخی از فرزندان و نوادگان تیمور، بویژه امیر میرانشاه (مقتول در۸۱۰)، شاهزاده عمر شیخ (متوفی ۷۹۶) و پسرش بایقرا (حک: ۸۱۷ـ ۸۱۸) اختصاص داشته و آنان را در اشعار خود ستوده است؛ تا جایی که در برخی از تذکره ها، وی را ندیم و پرورده بایقرا معرفی کرده اند
← سفر های برندق
(۱) لطفعلی بن آقاخان آذر بیگدلی، آتشکده آذر، چاپ سیدجعفر شهیدی، چاپ افست تهران ۱۳۳۷ ش.
(۲) امیر علیشیر نوائی، تذکرة مجالس النفائس، چاپ علی اصغر حکمت، تهران ۱۳۶۳ ش.
(۳) علی ابراهیم خلیل، تذکرة صحف ابراهیم، نسخه عکسی از نسخه خطی موجود در کتابخانه مرکزی دانشگاه تهران، ش ۶۶۳.
(۴) دولتشاه سمرقندی، تذکرة الشعراء، چاپ ادوارد براون، لیدن ۱۹۰۰.
(۵) محمد مظفر حسین بن محمد یوسفعلی صبا، تذکرة روز روشن، چاپ محمدحسین رکن زاده آدمیت، تهران ۱۳۴۳ ش.
(۶) ذبیح الله صفا، تاریخ ادبیات در ایران، ج ۴، تهران ۱۳۶۳ ش.
(۷) فخرالدین علی صفی، لطائف الطوائف، چاپ احمد گلچین معانی، تهران ۱۳۳۶ ش.
